QED XT40

QED XT40

TEST

Składa się z dwóch biegnących obok siebie i połączonych ze sobą żył dla „plusa” i „minusa”. Każda z żył zawiera rdzeń wykonany z materiału Polycore przypominającego teflon, wokół którego jest owinięta miedziana folia. Dopiero na zewnątrz znajduje się zasadniczy przewodnik z miedzi, złożony z drobnych drucików. Zaizolowany jest pojedynczą warstwą mlecznego (z barwy) dielektryka. Powierzchnia przekroju przewodnika jest większa niż u większości rywali – wynosi 2 x 4 mm2.

Brzmienie

QED ujmuje łagodnością i szeroko pojętą kulturą brzmienia. Jest przy tym w pełni spójny. To kabel o dobrej, choć ciepłej równowadze tonalnej i dobrej barwie, zwłaszcza, jeśli za wyznacznik przyjmiemy reprodukcję wokali. Te brzmią po prostu naturalnie, bez niepotrzebnego ożywienia, osuszenia, ale też bez wycofania. Gdy podłączyłem go bezpośrednio po używanym przeze mnie na co dzień i wielokrotnie droższym Equilibrium Tune 55 Ultimate, zaskoczył mnie poziomem oferowanego relaksu, swoistego odprężenia. Przez jakiś czas wydawało się nawet, że brzmi ogólnie lepiej, dopiero po jakimś czasie okazało się, że jednak nie. Ciepła barwa wydawała się nie być powiązana z żadnymi ujemnymi skutkami, dopóki nie zagrał fortepian, przy którym ujawniło się stłumienie brzmienia. Dotyczyło to głównie wyższych rejestrów tego instrumentu. W tym wąskim paśmie QED brzmiał jakby w opozycji do tego, co prezentował Profigold, który – dla odmiany – właśnie tę część ożywiał. Same wysokie tony, w odróżnieniu od wyższego środka, choć podane w aksamitnej formie, nie mają generalnie problemu z ukazywaniem detali – nie zostały  wycofane.

Stereofonia jest dobra, choć nie aspiruje do miejsca na podium w kategorii do 100 zł/m. XT40 kosztuje jednak połowę tej kwoty, więc cenowo mieści się w środku stawki. Spośród nich nie wyróżnia się tą cechą w żadną ze stron, prezentując znamiona poprawności.

Bas i dynamika trzymają podobny poziom. Ten pierwszy element ma lekko zaokrąglone krawędzie, drugi nieco spowolnioną reakcję, ale nie na tyle, by mówić o brakach.

Naszym zdaniem

Kabel o brzmieniu kulturalnym i ciepłym. Trochę stłumiony w wyższym podzakresie środka. Pozostałe cechy w dobrej równowadze, przy braku błędów i słabych stron. Bardzo muzykalny i spójny – i to jest jego największy atut. 

SYSTEM ODSŁUCHOWY:

• POMIESZCZENIE: 37 m2 zaadaptowane akustycznie, o średnim czasie pogłosu, kolumny ustawione w polu swobodnym na dłuższej ścianie, zgodnie z zasadą trzech. Oddzielna linia zasilająca 25A z niezależnym uziemieniem.
• KOMPUTER: Asus A555L (Win 8.1, 4GB RAM, Intel Core i3-5005U, 2,0 GHz)
• PRZETWORNIK: M2Tech Young DSD
• ZASILANIE USB: iFi Audio iUSB Power + kabel Gemini KABEL USB:  Wireworld Ultraviolet 7
• PROGRAM: JPLAY 6.2 jako nakładka na Foobar 2000 P
• RZEDWZMACNIACZ: Atoll PR400
• WZMACNIACZ MOCY: Atoll AM400
• KABLE SYGNAŁOWE: Equilibrium Turbine XLR
• KABLE GŁOŚNIKOWE: Equilibrium Tune 55 Ultimate
• KABLE ZASILAJĄCE: Enerr Transcenda Supreme i Ultimate
• LISTWA: Enerr One + kabel Enerr Transcenda Supreme HC (20A)
• STOLIK: Rogoz Audio z BBS

Podsumowanie testu - Kable głośnikowe (30-100 zł za metr)

Test kabli głośnikowych w tej cenie przeprowadzaliśmy kilka lat temu. Jego wyniki wykazały spore różnice brzmieniowe między kablami głośnikowymi – zarówno pod względem jakości, jak i charakteru. Jakość dźwięku okazała się być dość luźno powiązana z ceną. Tym razem było podobnie.

Nasz test wyłonił produkty bardzo dobre i tanie, wśród których należy zdecydowanie wyróżnić tańszy z kabli AudioQuesta – FLX/Slip 14/4. Mimo że był najtańszy w grupie (z ceną zaledwie 32 zł/m), wykazał się świetną dynamiką i żywiołowością brzmienia – ustępując w tych względach jedynie droższemu modelowi tej marki.

Za najlepszy kabel w testowej grupie uznajemy również znakomitego w relacji do ceny (59 zł/m) Chorda Clerawaya. To kabel o nieprzeciętnie dobrych barwach, idealnej równowadze, wyjątkowo uniwersalny. Nie pierwszy to już raz przewody głośnikowe tej firmy lądują w czołówce wyników naszych testów. Raczej nie jest to przypadek.

Pozostałe kable w teście grupowym