Budowa
We flagowych zestawach La Sphere 2 ideę punktowego źródła promieniowania (SCS – Spatially Coherent Source) doprowadzono do ekstremum – w kuli o średnicy 70 cm znajdują się trójdrożny głośnik koncentryczny oraz 55-cm woofer, a integralną częścią tego wartego 570 tys. zł systemu jest aktywna zwrotnica i 8 monofonicznych końcówek mocy (!). Poziom komplikacji tej konstrukcji jest ogromny, toteż i cena przyprawia o zawrót głowy.
Tak jak większość współczesnych kolumn, Jerseye nie mają podwónych terminali głośnikowych.
Gama MC170 reprezentuje przeciwny koniec cennika, ale i tu znalazło się miejsce na SCS. W tym przypadku zastosowano bardzo rozsądne i ekonomicznie rozwiązanie. Głośnik wysokotonowy połączono w jeden układ z przetwornikiem średniotonowym. Dzięki temu oba stanowią quasi-punktowe źródło promieniowania. „Quasi” dlatego, że w przeciwieństwie do głośników koncentrycznych, układ o nazwie 10T15MC jest „tylko” współosiowy – tweeter został wysunięty dość daleko do przodu (w kierunku słuchacza) względem cewki woofera. Głośnik tego typu z natury nie będzie spójny czasowo, ale też unika znanego problemu koncentryków, polegającego na tym, że membrana średniotonowa koloryzuje brzmienie powyżej częstotliwości podziału, stanowiąc tubę, w dodatku ruchomą. Z drugiej strony, obecność tweetera, który częściowo przesłania światło membrany średniotonowej, musiała stanowić spore wyzwanie dla konstruktorów. Sposób mocowania tweetera i jego obudowę trzeba było zaprojektować tak, by element ten pełnił funkcję rozpraszacza. Zagadnienia tego producent w żaden sposób nie komentuje. Częstotliwość podziału wynosi 3,6 kHz, a więc nieco wyżej niż zwykle. Tweeter jest klasyczną tekstylną kopułką, zaś głośnik średniotonowy ma charakterystyczną membranę z tworzywa przypominającego czarny polipropylen.
Głośnik systemu SCS jest zamknięty we własnej, szczelnej komorze. Kosze wooferów są plastikowe, ale dalekie od banału. Membrany – tak samo.
Dość nietypowo ustalono dolną granicę pasma pracy głośnika współosiowego. Dwóm równolegle pracującym 170-mm wooferom oddaje on pole już poniżej 700 Hz, co oznacza, że głośnik średniotonowy odtwarza nominalnie tylko 2,5 oktawy – mniej niż zwykle. Odpowiedzi na pytanie – dlaczego tak? – można szukać w budowie zawieszenia głośnika średniotonowego (nie pozwala ono na duże wychylenia), bo z pewnością nie w charakterystyce dyspersji – dla niej lepiej byłoby, gdyby woofery wkraczały do akcji możliwie najniżej. Wszak 700-hercowa fala akustyczna ma niecałe pół metra długości. To dystans porównywalny do odległości głośnika współosiowego od dolnego woofera. Ten pierwszy ma własną komorę oddzielającą go od wnętrza obudowy wykonanej z płyt MDF o grubości zaledwie 12,5 mm. Boczne ścianki są wyraźnie wypukłe, co w teorii pozwala oddalić ryzyko powstawania rezonansów. Wnętrze częściowo wytłumiono fizeliną, usztywnienia obudów w postaci poprzeczek wzmacniających są dosyć symboliczne. Widać, że obudowy były tym elementem, na którym producent poczynił oszczędności wymuszone zastosowaniem koaksjalnego głośnika. Klasyczny tunel BR (dostrojony do 36 Hz) wypuszczono do dołu, zaś dźwięk uchodzi wszechkierunkowo przez dość wąską szczelinę, utworzoną między spodem obudowy a zintegrowanym na stałe cokołem. Jego spód – co warte podkreślenia – wyłożono cienką warstwą pianki, zapobiegając tym samym jego rysowaniu przed wkręceniem kolców.
Interesująco wyglądają głośniki basowe. Ich membrany o niespotykanej fakturze (wyraźne karbowanie powierzchni) zaopatrzono w płaskie nakładki przeciwpyłowe. Kosze są z tworzywa sztucznego, a magnesy mają przeciętny rozmiar. Zadbano o dobrą wentylację cewek.
Pojedyncze gniazda głośnikowe zintegrowano ze zwrotnicą. Ta jest dość rozbudowana. Prócz elementów typowych, jak kondensatory czy rezystory, uwagę zwraca obecność pięciu cewek transformatorowych.
