Brzmienie
RP-HD10 grają zupełnie inaczej niż reszta stawki. To słuchawki wyjątkowo analityczne. Nierównomierności w paśmie są dość łatwe do usłyszenia. Wysokie częstotliwości są mocno zaakcentowane – to właśnie one wpływają na analityczność przekazu. Najniższy bas jest oszczędny, choć obecny, a jego wyższe składowe są ewidentnie podbite. To przydaje odsłuchowi dynamiki, ale, niestety, powoduje dudnienie. Natomiast środek pasma jest czytelny, wyraźny, całkiem udany.
Podwyższona analityczność, szczegółowość idą niestety w parze z nieco syntetyczną, matową, rozjaśnioną i konturową barwą. Niewiele jest produktów na rynku, które mogłyby nieco złagodzić ich ostrość. Ta negatywna cecha przekłada się na obniżoną muzykalność: słuchacz jest napastowany, atakowany szczegółami. Niektórym to się może podobać, niemniej jednak przydałoby się nieco krągłości – HD10 byłyby wtedy znacznie bardziej uniwersalne.
W parze z analitycznością powinna iść bardzo dobra stereofonia i RP-HD10 ją faktycznie zapewniają. Scena jest bardzo rozbudowana i świetnie napowietrzona, a przy okazji poukładana. Słychać, że RP-HD10 to wyrafinowany, choć nie do końca dopracowany produkt.
Podsumowując, debiut Panasonica na rynku drogich słuchawek nausznych należy uznać za udany. Obrana filozofia brzmieniowa jest dobra, a przy tym nietypowa. Trzymamy tylko kciuki za to, aby następny model był bardziej gładki.
