Budowa
IN80 se wyróżnia się minimalizmem – zarówno funkcjonalnym, jak i układowym (o czym w dalszej części). Nie ma tu żadnych regulacji barwy czy balansu. Z luksusów można wymienić jedynie zdalne sterowanie i wyjście słuchawkowe, czyli to, co tak naprawdę jest potrzebne. Liczba wejść w zupełności wystarcza (5), jednak nie ma wśród nich gramofonowego. Miłym zaskoczeniem jest wejście na końcówkę mocy (omijające preamp) oraz aż dwa wyjścia pre-out. Zastosowano pojedyncze gniazda głośnikowe, które akceptują wszystkie rodzaje zakończeń. Atoll został wyposażony w układ stand-by, ale na przekór obecnym ekologicznym trendom, wzmacniacz nie przechodzi w ten stan samoczynnie po braku sygnału wejściowego przez 20 czy 30 minut, uwzględniając to, że audiofile za tą funkcją nie przepadają.
Nie starano się też chyba o jak najmniejszy pobór prądu, a raczej o jakość dźwięku. Podczas testu, gdy Atoll grał długo i intensywnie, rozgrzał się do niemal 50 stopni.
Wewnątrz obudowy rzucają się w oczy: krótki tor sygnałowy, będący konsekwencją jego prostoty, oraz wysoka jakość montażu – wyraźnie europejska. A jednak się da! Wszystkie elementy zamontowano na jednej płytce PCB, która wyróżnia się grubością. Pomimo zastosowania kilku scalaków, tor sygnałowy składa się w przeważającej mierze z elementów dyskretnych. Tranzystory mocy (IRFP9140N/IRF150N) mają indywidualne radiatory. Transformator toroidalny Diffuselec dysponuje mocą 340 VA. Rezerwuar energii tworzą cztery elektrolity Jamicona 6800 µF/63V. Za tłumienie sygnału (głośność) odpowiada niebieski Alps 50K.
Obudowa została wykonana z wyjątkowo grubej i sztywnej blachy, podobnie jak w Baltlabie. Przód wykonano, tradycyjnie, z płata aluminium. Ciekawostką jest – typowa dla Atolla – górna pokrywa z blachy sprężystej. Odkręcona – ma wyraźnie wklęsły kształt. Po dokręceniu i dociśnięciu prostuje się zapewniając odpowiedni docisk do obudowy i zwiększając sztywność całego urządzenia.
