Brzmienie
Cambridge Audio udało się stworzyć wzmacniacz o brzmieniu lekkostrawnym, czyli gładkim spójnym i bezproblemowym. To jeden z bardziej neutralnych wzmacniaczy w tym zestawieniu. Nie ma wyraźnych cech charakterystycznych, jest niemal idealnie wyrównany tonalnie. Swoisty liniowiec, jeśli można użyć tego niefachowego określenia.
Barwa jest łagodna, pozbawiona natarczywości, mimo iż góra pasma jest obecna i wcale nie wypada nieśmiało. Realizm przekazu jest jednak mniejszy niż w trzech najlepszych wzmacniaczach tego testu (Baltlab, Atoll, NAD). Wrażenie obecności muzyków na scenie, kontakt z nimi są po prostu słabsze. Natomiast bardzo wysoko należy ocenić ogólnie pojętą muzykalność, która jest prawdopodobnie pochodną bardzo dobrej spójności. Na tym wzmacniaczu po prostu dobrze słucha się każdej muzyki, niezależnie od gatunku. Cambridge wypada dobrze w dzień przy głośnych odsłuchach, ale równie dobrze brzmi w nocy, gdy jest słuchany cicho. To duża zaleta, która wcale nie jest oczywistością w wypadku wzmacniaczy hi-fi.
Niezła jest stereofonia z prawidłowo odtworzoną sceną, na co składają się jej mocne rozciągnięcia na boki i w głąb oraz prawidłowe proporcje. Nie jest to cecha, która bardzo przykuwa uwagę, ale wsłuchując się, można docenić bardzo wysoką poprawność, a to już coś. W tym przedziale cenowym nie oczekuje się jednak ostrej jak żyleta lokalizacji i wycięcia z tła. Za to wysokiej poprawności – a tę Azur zapewnia.
Równie poprawny i nawet całkiem dobry jest bas, który ma zadowalającą kontrolę, przyzwoitą szybkość i przede wszystkim bardzo dobre wyrównanie podzakresów, przez co nie można jednoznacznie wskazać, gdzie jest skupiona największa energia. Bas jest nieco mniej zaznaczony niż we wzmacniaczu NAD-a, ale obfitszy niż w Arcamie. Jest go akurat tyle, ile trzeba. Zastrzeżeń nie miałem także do jego dynamiki. Jest płynny, szybki, ale potrafi też pokazać krawędź.
