Wzmacniacz Myryad Z240

Myryad to marka brytyjska, z całkiem sporym stażem. Zasadnicza oferta urządzeń stereo jest podzielona na dwie serie: droższą i bardziej rozbudowaną MX (zawierającą również wzmacniacze dzielone) oraz tańszą Z. Tworzą ją cztery elementy: odtwarzacz CD, przetwornik i tuner FM. Z240 jest jedynym wzmacniaczem z tej linii.

Budowa

To minimalistyczna konstrukcja. Brakuje tu regulacji barwy, balansu czy bogatego zestawu wejść i wyjść. Wprawdzie słuchawki da się podłączyć, ale procesor kina domowego, końcówkę mocy – już nie. Dodano też przedwzmacniacz gramofonowy MM. Do Myryada można maksymalnie podłączyć 6 źródeł liniowych. Gniazda głośnikowe są pojedyncze – akceptują wszystkie rodzaje wtyków.

W tej klasie cenowej niemal standardem jest umieszczanie końcówki mocy i przedwzmacniacza na jednej zintegrowanej płycie głównej. Tak też jest i w Myryadzie. Jego wnętrze zostało podzielone radiatorem na dwie nierówne części. Po prawej, większej, znalazł się cały tor audio, który zawiera także wzmacniacz gramofonowy na bazie wzmacniacza operacyjnego. Stopień końcowy wykorzystuje dwie pary tranzystorów, po jednej na kanał. W przedwzmacniaczu, którego tor zbudowano zarówno z elementów dyskretnych, jak i scalaków (m.in. OPA2604AP), regulację głośności powierzono potencjometrowi. W odróżnieniu od konkurentów, tu nie użyto jednak Alpsa.



Po lewej stronie radiatora zabudowano zasilacz, lecz kondensatory filtrujące zostały umieszczone na płycie głównej i są nimi dwa Rubycony o pojemności 10 tys. µF każdy. Na tej samej płytce znajduje się też minitransformator do obsługi układu stand-by. Ten właściwy przykręcono do dolnej ścianki, a jest nim toroid marki... Toroid, choć sygnowany logo Myryada.

Obudowa jest stalowa i ma niewielkie wymiary – Myryad jest najbardziej płaskim i niepozornym wzmacniaczem w testowej grupie. Front jest aluminiowy, ale sam potencjometr głośności – plastikowy. Całość pomalowano czarnym lakierem proszkowym, dzięki czemu Z240 sprawia wrażenie dużo tańszego urządzenia niż jest w rzeczywistości.

Brzmienie

Jakość dźwięku prezentowana przez Myryada była całościowo zbliżona do Arcama, z ewentualnym wskazaniem na ten pierwszy. Są to jednak wzmacniacze o zupełnie odmiennej charakterystyce. O ile Arcam niespecjalnie wypełnia dźwięk i oszczędnie dozuje bas, o tyle Myryad, zwłaszcza pod tym ostatnim względem, przebił wszystkie wzmacniacza tego testu, dając popis obfitości niskich tonów. Bas Myryada był naprawdę mocny, potężny, dawał wrażenie obcowania z wielkim wzmacniaczem, co stoi w sprzeczności z jego niewielką kubaturą. Niskie tony nie są jednak, jak łatwo się domyślić, wyrównane. Maksimum energii przypada na średni podzakres, co sprawia, że zejście w najniższe rejony basu jest maskowane. Ponadto niskie tony mają miękki charakter, z okrągłymi krawędziami. Tak duża ilość basu miała zapewne – w zamyśle konstruktorów – równoważyć ożywienie wyższych zakresów pasma, które jest słyszalne cały czas, a objawia się podkreślaniem sybilantów, co utrudniało relaks przy muzyce. Wokale są chłodne, zbyt wykonturowane, wręcz surowe. Taki typ prezentacji skłania do unikania słuchania ostrzej zrealizowanych nagrań, szczególnie źle nagranych CDR-ów. Porównanie plików PCM i DSD, które na neutralnych wzmacniaczach wskazywało balans lekko po lewej lub prawej stronie granicy ciepła i chłodu, tutaj przeniosło oba formaty na zimną stronę mocy.



Myryad jest ofensywny nie tylko barwowo, lecz także pod względem stereofonii, bowiem wypycha scenę do przodu, w kierunku słuchacza tak, że pierwszy plan jest lokalizowany przed linią kolumn. Lokalizacja źródeł pozornych jest mniej poprawna niż w pozostałych wzmacniaczach tego testu.

Naszym zdaniem

Myryad Z240 jest wzmacniaczem o najmniejszym stopniu zrównoważenia, z bardzo silnie zaznaczonym charakterem. Jego cechą szczególną jest potężny bas, inicjujący dobry rytm, ale też ofensywny charakter całości, który przejawia się zarówno w wypychaniu sceny do przodu, jak i w rozjaśnieniu barw.