Amphion Argon 3S - Pomiary

Argony 3S będą raczej łatwym obciążeniem dla praktycznie każdego współczesnego wzmacniacza. Moduł impedancji nie spada poniżej 5 omów (chyba że uwzględnimy nietypowe minimum przy 15 kHz wynoszące ok. 4,5 oma). Duże są natomiast maksymalne wartości kątów fazowych docierające do +/- 65 stopni (przy 80 i 850 Hz), co na szczęście nie koreluje z małymi wartościami modułu impedancji (13-15 omów). W praktyce nie powinno to jednak stanowić problemu. Bas-reflex dostrojono do 37 Hz.

Amphiony mają średnią, choć jak na monitory, trzeba przyznać, że całkiem przyzwoitą efektywność, której uśrednioną wartość nasz pomiar określił na 87,2 dB SPL. Pozostaje to w pełnej zgodzie z deklaracjami wytwórcy.

Charakterystyka przenoszenia na pierwszy rzut oka wydaje się mocno odbiegać od liniowej, w rzeczywistości jednak nie jest źle – zwróćmy uwagę, że jedna mała podziałka na skali wykresu oznacza zaledwie 0,8 dB. W istocie, zakres od 42-43 Hz aż do końca zakresu pomiarowego można zmieścić w 6-decybelowym polu (+/- 3 dB).

Mając na uwadze tylko ten wynik, należałoby przyklasnąć.
Istotne jest też co innego: różnica pomiędzy „środkiem średnicy” (800-900 Hz) a wysokimi tonami sięga wspomnianych 6 dB. Te zostały uwypuklone o 3-3,5 dB w paśmie 7-15 kHz, podczas gdy w niższej i środkowej średnicy widoczny jest dołek o sumarycznej szerokości prawie dwóch oktaw (330 Hz – 1,2 kHz) z minimum rozciągniętym w przedziale 700-1000 Hz. Wydaje się, że fakt w ten w połączeniu z nieco rozjaśnioną górą dobrze tłumaczy charakter brzmienia stwierdzony podczas odsłuchu (klarowne precyzyjne brzmienie o umiarkowanym dociążeniu, będące przeciwieństwem brzmienia ciepłego, zawoalowanego).

Rozciągnięcie niskich tonów jest dość dobre jak na monitory (37 Hz przy -6 dB), ale – zgodnie z wynikami odsłuchu – słabsze niż w przypadku zestawów Russell K Red 100.

Rodzina charakterystyk częstotliwościowych zmierzonych pod kątami +/-5 i +/-10 stopni demonstruje w całej okazałości, jak dobre efekty potrafi zapewnić odpowiednio ukształtowany falowód w połączeniu z kopułką wysokotonową, w dodatku pracującą aż do 1,8 kHz. Poszczególne wykresy w zasadzie zachodzą na siebie, dlatego można przyjąć, że wysokość odsłuchu będzie mało krytyczna.

Rozpraszanie w płaszczyźnie horyzontalnej pokazuje z kolei skuteczność tuby w zawężaniu charakterystyki promieniowania. Przy kątach nie przekraczających 15 stopni charakterystyka wysokich tonów linearyzuje się względem osi akustycznej, natomiast przy odejściu od niej o kąt 30 stopni zakres powyżej 9 kHz jest silnie tłumiony. Efekt ten może potencjalnie minimalizować negatywny wpływ przeważających twardych powierzchni w pomieszczeniu. Regulując kąt skręcenia Argonów w kierunku słuchacza można ponadto skutecznie regulować natężenie sopranów.

Wykres wodospadowy przedstawia tempo (czas) wygaszania fali akustycznej promieniowanej przez zespół głośnikowy. Widać kilka skupisk energii akustycznej – większy niż zwykle „garb” w zakresie 500 Hz – 1,5 kHz (korelujący z zagłębieniem na charakterystyce), dość silny rezonans przy 6,3 kHz (niewiadomego pochodzenia – możliwe, że od metalowej membrany woofera; także dostrzegalny na charakterystyce SPL) oraz słaby rezonans kopułki przy 18-19 kHz (również widoczny w pomiarze charakterystyki częstotliwościowej).

Podobnie jak znakomita większość zestawów głośnikowych, Argony nie są spójne czasowo. Ząbkowanie zboczy impulsu pochodzącego od woofera może wskazywać na występowanie pasożytniczych zjawisk rezonansowych na powierzchni membrany lub poza nią. Wykres wodospadowy częściowo rozwiewa wątpliwości w tym zakresie.