Brzmienie
Brzmienie Arcama odświeżyło moje wspomnienia z lat 90., gdy dźwięk tej marki kojarzyłem z dynamiką, ale okupioną wyostrzeniem barwy. Mam tu na myśli niektóre modele z serii Alpha, a potem także DiVA.
Dźwięk A19 w porównaniu z NAD-em jest szczuplejszy, choć nie można go nazwać odchudzonym. Brakuje mu jednak tego wypełnienia. FMJ jest ciut szybszy, bardziej dynamiczny i precyzyjny. Krawędzie średnich i wysokich tonów nie są złagodzone. Z jednej strony to dobrze, bo wysoka precyzja jest jak najbardziej pożądana, jednakże w dużej mierze zależy to od okoliczności. W tym przedziale cenowym może to być atutem, ale jednak zazwyczaj nie jest. Dzieje się tak z powodu innych ograniczeń, które w korelacji z tym mogą wpływać negatywnie na ogólny odbiór muzyki. W tym konkretnym wypadku ten właśnie ogólny odbiór odbiega od tego, co można sobie wyobrazić jako brzmienie muzykalne, miękkie, ciepłe czy przyjemnie relaksujące. Nie pasuje do niego żadne z zacytowanych określeń. Bierze się to w pierwszej kolejności z niedostatków w barwie, które uwidaczniają się na tle lepszych pod tym względem wzmacniaczy w grupie testowej. Barwa jest dość szara, wyraźnie mniej angażująca niż z NAD-a, Atolla czy Baltlaba. To w połączeniu z niespecjalnie dobrym wypełnieniem i jednocześnie wysoką precyzją daje dźwięk suchy i jakby mechaniczny, co wpływa bezpośrednio na to, jak brzmią poszczególne składniki muzyki. Wokale są raczej chłodne, pozbawione ciepła, natomiast np. struny gitar Antonio Forcione nie zachwycały wybrzmieniami, mimo że były bardzo wyraźnie oddane. Miały kontur, ale ich wibracje zostały zubożone. Brakowało też charakterystycznego odgłosu pudła gitary. Tak to wygląda, jeśli mówimy o średnich i wyższych zakresach pasma. Nieco inaczej jest z basem, któremu precyzja brzmienia właściwie niemal nigdy nie szkodzi, a pomaga. Bas mógłby być jednak krztynę obfitszy, natomiast jego kontur jest całkiem niezły, a dynamika – satysfakcjonująca.
